کد مطلب:212755 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:36
مسمع بن عبدالملک کردین، ابوسیار
در خلاصه، علامه حلی، ص 84، مسمع بن مالك، آمده است.
كردین، به كسر كاف و دال.
سید بكر بن وائل، و رئیس آنان در شهر بصره، و صاحب جاه و منزلت در میان ایشان [1] ، و از اصحاب امام باقر (ع) [2] ، و امام صادق (ع) [3] بوده، و ثقه است [4] ، او از حضرت باقر (ع) اندكی روایت كرده، و لیكن از حضرت صادق (ع) بسیار روایت نموده، و اختصاص تمام به آن حضرت داشته تا آن كه آن جناب روزی به او فرمود: «انی لا عدك لامر عظیم یا اباسیار»، اباسیار، من تو را از برای امری بزرگ مهیا و آماده داشته ام. [5] .
روایت شده كه وقتی امام صادق (ع) به او فرمود: ای مسمع! تو از اهل عراقی، آیا به زیارت قبر امام سحین (ع) می روی؟ عرض كرد: نه، چون من مردی معروف و در بین اهل بصره مشهورم، و نزد ما جماعتی هستند كه تابع خلیفه اند، و از قبایل عرب و ناصبیان و غیر ایشان، دشمنان بسیار داریم، و من ایمن نیستم كه احوال مرا به والی خبر ندهند، به طور قطع گزارش می دهند، و از ایشان به من ضررها خواهد رسید. حضرت فرمود: آیا مصائب آن حضرت با به خاطر می آوری؟ عرض كرد: آری. فرمود: آیا بر آن حضرت جزع می كنی؟ عرض كرد: آری، به خدا سوگند كه بی تابی می كنم و می گریم بر آن بزرگوار تا آن كه اهل
[ صفحه 315]
خانه من، اثر اندوه در من می یابند، و حتی از غذا خوردن امتناع می كنم تا از حال من، آثار مصیبت ظاهر می شود. حضرت فرمود: خدا رحم كند بر گریه تو، به درستی كه تو شمرده می شوی از كسانی كه جزع می كنند از برای ما، و شاد می شوند برای شادی ما، و اندوهناك می شوند برای اندوه ما، و خائف می گردند برای خوف ما، و ایمن می گردند برای ایمنی ما، و زود باشد كه ببینی، در وقت مرگ خود، كه پدران من حاضر شوند نزد تو، و سفارش كنند به ملك الموت درباره تو، و بشارت دهند تو را كه دیده ات روشن گردد، وشاد شوی؛ و ملك الموت بر تو مهربان تر باشد از مادری مهربان نسبت به فرزند خویش.
پس حضرت گریست و مسمع نیز گریست، تا آخر حدیث كه چشم را روشن و دل را نورانی می سازد. [6] .
كردین، به كسر كاف و دال.
سید بكر بن وائل، و رئیس آنان در شهر بصره، و صاحب جاه و منزلت در میان ایشان [1] ، و از اصحاب امام باقر (ع) [2] ، و امام صادق (ع) [3] بوده، و ثقه است [4] ، او از حضرت باقر (ع) اندكی روایت كرده، و لیكن از حضرت صادق (ع) بسیار روایت نموده، و اختصاص تمام به آن حضرت داشته تا آن كه آن جناب روزی به او فرمود: «انی لا عدك لامر عظیم یا اباسیار»، اباسیار، من تو را از برای امری بزرگ مهیا و آماده داشته ام. [5] .
روایت شده كه وقتی امام صادق (ع) به او فرمود: ای مسمع! تو از اهل عراقی، آیا به زیارت قبر امام سحین (ع) می روی؟ عرض كرد: نه، چون من مردی معروف و در بین اهل بصره مشهورم، و نزد ما جماعتی هستند كه تابع خلیفه اند، و از قبایل عرب و ناصبیان و غیر ایشان، دشمنان بسیار داریم، و من ایمن نیستم كه احوال مرا به والی خبر ندهند، به طور قطع گزارش می دهند، و از ایشان به من ضررها خواهد رسید. حضرت فرمود: آیا مصائب آن حضرت با به خاطر می آوری؟ عرض كرد: آری. فرمود: آیا بر آن حضرت جزع می كنی؟ عرض كرد: آری، به خدا سوگند كه بی تابی می كنم و می گریم بر آن بزرگوار تا آن كه اهل
[ صفحه 315]
خانه من، اثر اندوه در من می یابند، و حتی از غذا خوردن امتناع می كنم تا از حال من، آثار مصیبت ظاهر می شود. حضرت فرمود: خدا رحم كند بر گریه تو، به درستی كه تو شمرده می شوی از كسانی كه جزع می كنند از برای ما، و شاد می شوند برای شادی ما، و اندوهناك می شوند برای اندوه ما، و خائف می گردند برای خوف ما، و ایمن می گردند برای ایمنی ما، و زود باشد كه ببینی، در وقت مرگ خود، كه پدران من حاضر شوند نزد تو، و سفارش كنند به ملك الموت درباره تو، و بشارت دهند تو را كه دیده ات روشن گردد، وشاد شوی؛ و ملك الموت بر تو مهربان تر باشد از مادری مهربان نسبت به فرزند خویش.
پس حضرت گریست و مسمع نیز گریست، تا آخر حدیث كه چشم را روشن و دل را نورانی می سازد. [6] .
[1] رجال نجاشي، ص 298.
[2] رجال الطوسي، ص 136.
[3] رجال الطوسي، ص 321.
[4] رجال كشي، ص 262.
[5] رجال نجاشي، ص 298.
[6] كامل الزيارات، باب 32، ص 101.